Γράφει η οικονομική αναλύτρια του Pluralism.gr

Η  δεύτερη αξιολόγηση έχει αρχίσει με το αγκάθι των εργασιακών θεμάτων. « Καυτή πατάτα» στα χέρια της αριστερής κυβέρνησης  είναι το θέμα των ομαδικών απολύσεων. Ωστόσο, τι είναι οι ομαδικές απολύσεις και τι ορίζει μέχρι σήμερα η ελληνική νομοθεσία ;

Ομαδικές απολύσεις θεωρούνται όσες γίνονται, από επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 20 εργαζόμενους, για οικονομοτεχνικούς  λόγους,  δηλαδή για λόγους  που δεν αφορούν το πρόσωπο των απολυόμενων και ξεπερνούν κάθε ημερολογιακό μήνα ορισμένα όρια. Σύμφωνα με το άρθρο 74 του  Ν.3863/2010 το όριο που οι απολύσεις θεωρούνται ομαδικές, καθορίζεται: 

•   Μέχρι 6 εργαζόμενους, για επιχειρήσεις  που στην αρχή του μήνα απασχολούν από 20 έως 150 εργαζόμενους
•   Ποσοστό 5% του προσωπικού και μέχρι  30 εργαζόμενους για τις επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 150 εργαζόμενους. 

Προκειμένου μία επιχείρηση να πραγματοποιήσει  ομαδικές απολύσεις θα πρέπει να προβεί σε μία σειρά από ενέργειες και ανάλογα με το πλήθος των εργαζομένων που απασχολεί να  λάβει την έγκριση από τον Νομάρχη ή από τον Υπουργό Εργασίας. 

Σύμφωνα με την εισήγηση του γενικού εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κρίνει ασύμβατη με το κοινοτικό δίκαιο τη δυνατότητα που παρέχει η ελληνική νομοθεσία στον εκάστοτε υπουργό Εργασίας να αρνείται σε επιχειρήσεις τη διενέργεια ομαδικών απολύσεων. Επιπλέον , αναφέρει ότι δεν μπορεί να παρεμβαίνει η κυβέρνηση την διοίκηση των επιχειρήσεων , οι οποίες γνωρίζουν καλύτερα από τον οποιοδήποτε τις ενέργειες στις οποίες πρέπει  να προβούν  προκειμένου να διασφαλίσουν  τη βιωσιμότητα  των επιχειρήσεων τους.

Η Ελληνική πλευρά και συγκεκριμένα η  επιτροπή Σοφών «ρίχνει το μπαλάκι» στην απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, που αναμένεται προσεχώς, και αναφέρει ότι θα γίνει σεβαστή η απόφαση του ευρωδικαστηρίου. Εκτός των άλλων στο πόρισμά της προτείνει, εμμέσως πλην σαφώς, αντί για ομαδικές απολύσεις, να θεσπιστεί εργασία μειωμένου ωραρίου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η επιχείρηση που αντιμετωπίζει πρόβλημα θα μπορεί να μειώνει το ωράριο των εργαζομένων της, ακόμη και να το μηδενίζει, με τους εργαζόμενους να μπορούν να λαμβάνουν αποζημίωση-επίδομα ανεργίας για τις χαμένες ώρες από το κράτος.

Διαβάζοντας  όλα τα παραπάνω εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι ομαδικές απολύσεις είναι θέμα χρόνου. Η  αριστερή κυβέρνηση θα ευαγγελιστεί  ότι η εφαρμογή των ομαδικών απολύσεων   είναι  αναπόφευκτη και υποχρεωτική  καθώς   αποφασίστηκε από το ευρωπαϊκό δικαστήριο και έτσι θα λάβει το άλλοθι της. Ωστόσο, πόσο τυχαίο είναι ότι το θέμα των ομαδικών απολύσεων συζητείται τώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που συμπτωματικά  έχει τεθεί ως προαπαιτούμενο  στην δεύτερη αξιολόγηση?

Αφήνοντας κατά μέρος τις πιθανολογίες και περιμένοντας το μέλλον να επαληθεύσει τις προβλέψεις μας , το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ομαδικές απολύσεις θα αποτελέσουν την «ταφόπλακα» στην εργασιακή  ελληνική πραγματικότητα. Οι νέοι που στην πλειοψηφία τους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ περιμένοντας την ελπίδα , όπως ανέφεραν τα σποτάκια , απογοητευμένοι μετακομίζουν  στο εξωτερικό αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Η κυβέρνηση δυστυχώς δεν μπορεί να προσφέρει καμία προοπτική στους νέους, καθώς τους αντιμετωπίζει σαν εργαζομένους δεύτερης διαλογής.  Από την άλλη πλευρά ευάλωτοι  στις  ομαδικές απολύσεις είναι επίσης και οι 55αρηδες που τα ποσοστά ανεργίας καλπάζουν.  Ποιο το σχέδιο της κυβέρνησης για την επανένταξη των παραπάνω στο εργασιακό γίγνεσθαι? Πολύ απλά κανένα γιατί η ελπίδα χάθηκε.